وقتی از دارایی خود چیزی می‌بخشی چندان عطایی نکرده‌ای.

بخشش حقیقی آن است که از وجود خود به دیگری هدیه کنی. زیرا دارایی تو چیزی

نیست جز متاعی که از ترس نیازهای فردا آن را نگاهبانی می‌کنی.

کسانی هستند که بسیار، اندک می‌بخشند تا به وصف کرامت شناخته شوند و همین شوق

به نام و شهرت، هدیه ی آن را مسموم می‌کند.

و کسانی هستند که از کم، تمام را می‌بخشند.

آنان به حیات و کرامت بی پایان آن ایمان دارند و کیسه‌شان هیچ‌گاه تهی نخواهد

ماند.

و کسانی هستند که با لذت می‌بخشند، همان لذت پاداش آنهاست.

و کسانی هستند که به رنج و سختی می‌بخشند و آن رنج و سختی غسل تعمید آنهاست.

و کسانی هستند که می‌بخشند و از رنج و لذت فارغند و سودای فضیلت و تقوا نیز

در سر  ندارند. همچون درخت عطر آگین مورد که در دره‌ای دوردست شمیم جان پرورش

را هر نفس به دست نسیم می‌سپارد.

خداوند از دستهای چنین بخشندگانی با آدمیان سخن می‌گوید و از پشت چشم آنان بر

زمین لبخند می‌زند.

بخشیدن در پاسخ درخواست نیکوست،

اما نیکوتر از آن بخشیدن است پیش از درخواست،از راه فهم. و برای انسان گشاده

دست جستجوی پذیرنده ی بخشش لذتی است که برای لذت بخشیدن فزونی دارد.

آیا چیزی هست که باید از بخشش آن دریغ کرد؟

هر چه هست روزی به ناچار خودبخود بخشیده خواهد شد،

پس چه بهتر اکنون که کسی را بدان نیازی هست آن را ببخشی تا فرصت بخشش از آن

تو باشد و بر وارثان نماند.

و آن کس که شایسته است تا از اقیانوس بیکران حیات آب نوشد، این شایستگی را نیز

دارد که تو جام او را از جویبار کوچک خود پر کنی.

و کدام شایستگی بیش از شجاعت و اعتماد به نفس که درخواستن است و کدام بایستگی

بیش از خیرو نیکویی که در نفس دریافت.

و تو کیستی که نیازمند پیش تو عریان شود و جامه غرور چاک کند که تو شایستگی او

را عریان بینی و غرور او را بی‌شرم نظاره کنی.

نخست بنگر که آیا تو خود مقام بخشندگی را شایسته‌ای، و آیا این مرتبه را یافته‌ای که واسطه در فیض بخشش باشی؟

زیرا به راستی زندگی است که به زندگان چیزی می‌بخشد و تو که خود را دهنده مي‌بینی، تنها شاهد و گواه این بخششی... .